Historia Wieży Babel to jeden z fragmentów Starego Testamentu, znajdujący się w Księdze Rodzaju. Opowiada o czasach, kiedy ludzkość mówiła jednym językiem i postanowiła zbudować miasto z wieżą, której szczyt miał sięgać nieba. Symbolizuje ludzką pychę i próbę dorównania Bogu, co w konsekwencji prowadzi do interwencji boskiej i rozproszenia ludzi po całej ziemi, wraz z pomieszaniem ich języków.
Wieża Babel – streszczenie
Ludzie zamieszkiwali obszar zwanym Szinear i posługiwali się wspólnym językiem. Zainspirowani dążeniem do wielkości i jedności, postanowili zbudować miasto i wieżę, której wierzchołek miał dotykać niebios. Dzięki temu, mieli nadzieję, zyskać sławę i uniknąć rozproszenia po całej ziemi. Materiałem budowlanym były cegły, a w roli zaprawy użyto smoły. Budowa Wieży Babel stała się symbolem ludzkiej dążności do osiągnięć przekraczających naturalne granice oraz próbą wyzwolenia się spod boskiej dominacji.
Bóg, widząc ludzką inicjatywę i jej intencje, postanowił interweniować. Uznał, że jedność języka i wspólne cele mogą prowadzić ludzkość do nadmiernego wynoszenia się i realizacji projektów, które mogą być dla niej zgubne. W odpowiedzi, Bóg pomieszał języki ludzi, sprawiając, że przestali się rozumieć. Ten akt boskiej interwencji doprowadził do zaprzestania budowy. Ludzie, nie mogąc komunikować się ze sobą, zostali rozproszeni po całej ziemi, co dało początek różnorodności językowej.
Tym samym, wieża nigdy nie została ukończona, a miasto otrzymało nazwę Babel, co w języku hebrajskim oznacza „pomieszanie”. Historia ta stała się metaforą ludzkich aspiracji przekraczających ustalone granice, konsekwencji ludzkiej pychy oraz przestrogi przed próbą równania się z Bogiem. W przekazie biblijnym, Wieża Babel symbolizuje barierę ludzkiego działania i potrzebę pokory wobec wszechmogącego stwórcy.
zdjęcie główne: Wieża Babel – Pieter Brueghel starszy (1563)