Ojciec Wenanty Katarzyniec pozostawił znaczący ślad w historii. Jego życie i nauki to inspiracja dla wielu. Ta relacja przedstawia drogę życiową, od skromnych początków do znaczącej roli w Kościele.
Ojciec Wenanty Katarzyniec – życiorys
Wenanty Katarzyniec, urodzony 7 października 1889 roku w Obydowie, wychowywał się w rodzinie Jana i Agnieszki Kozdrowickiej. Jego rodzice byli prostymi wieśniakami, którzy mimo skromnych warunków życia, wykazywali głębokie przekonania religijne.
Od najmłodszych lat Wenanty wykazywał posłuszeństwo, ciężką pracę, głęboką religijność i skromność, co było zauważalne w jego codziennych działaniach. Dzieciństwo było pełne śpiewu pieśni religijnych i odmawiania różańca, a także starał się wpływać na swoich rówieśników w podobny sposób. Rozpoczynając swoją edukację w szkole podstawowej w Kamionce, kontynuował ją później w Radziechowie i Lwowie. Marzenia o poświęceniu życia służbie Bożej stały się dla niego ważne, co doprowadziło go do podjęcia decyzji o wstąpieniu do zakonu franciszkańskiego we Lwowie w 1907 roku. Po przyjęciu, 25 sierpnia 1908 roku, otrzymał habit i rozpoczął nowicjat, co było ważnym krokiem w jego życiu duchowym. Wenanty Katarzyniec wykazywał się głębokim zaangażowaniem w życie zakonne, przestrzegając zasad Zakonu franciszkańskiego. Edukacja w zakresie filozofii i teologii odbywała się w seminarium w Krakowie, gdzie aktywnie uczestniczył w różnych kółkach kleryckich i zakonnych działaniach.
W 1914 roku, po latach nauki i formacji, przyjął święcenia kapłańskie, co umożliwiło mu dalsze służenie w parafii franciszkańskiej. Jako kapłan, służył w Czyszkach pod Lwowem, gdzie był cenionym kaznodzieją i spowiednikiem. Działalność rozciągała się również na formację kleryków, nowicjuszów i profesów w seminarium zakonnym, gdzie pełnił funkcję prefekta braci zakonnych. Jego wpływ na życie zakonne był znaczący, a zaangażowanie w formację duchową i intelektualną kleryków było widoczne w każdym aspekcie służby. Wenanty Katarzyniec utrzymywał bliskie relacje z innymi postaciami kościelnymi, w tym z Maksymilianem Kolbem. Wspierał jego inicjatywy, mając znaczący wpływ na rozwój życia zakonnego i formację kleryków. Jego życie było przykładem głębokiej wiary, oddania i służby Bogu oraz ludziom. Zmarł 31 marca 1921 roku w Kalwarii Pacławskiej, po długiej i wyczerpującej chorobie.
O. Wenanty Katarzyniec – patron
Ojciec Wenanty Katarzyniec, po swojej śmierci, został uznany za patrona wydawnictwa „Rycerz Niepokalanej”. Jego życie i działalność, pełne głębokiej wiary i oddania służbie Bożej, stały się inspiracją dla tego wydawnictwa, które ma na celu propagowanie wartości chrześcijańskich i maryjnych. Rola Wenantego Katarzyńca jako patrona podkreśla jego duchowe dziedzictwo i wpływ, jaki wywarł na katolicką społeczność. „Rycerz Niepokalanej” o bogatej historii i znaczącej roli w krzewieniu wiary, odnosi się do postaci i nauczania Wenantego Katarzyńca jako źródła inspiracji i wzoru do naśladowania. Jego postać jako patrona symbolizuje ideały, które wydawnictwo pragnie przekazać swoim czytelnikom – głęboką religijność, skromność, posłuszeństwo oraz oddanie Maryi. Wenanty Katarzyniec, przez swoje życie, ukazał, jak ważne jest egzystowanie w zgodzie z zasadami wiary i jak bardzo można wpłynąć na otoczenie poprzez osobisty przykład i służbę.
O. Wenanty Katarzyniec – modlitwa
Ojciec Wenanty Katarzyniec pozostawił po sobie parę modlitw, które nadal są odmawiane i cenione przez wiernych. Jedną z nich jest Akt codziennego porannego ofiarowania, który o. Wenanty zapisywał w swoim osobistym notesie. Ta modlitwa odzwierciedla jego głębokie pragnienie oddania każdego dnia Bogu, wypełnienia wszystkich myśli, słów i uczynków miłością ku Niemu oraz dążenia do chwały Bożej woli. W modlitwie tej wyrażał chęć służenia Bogu, chwalenia i błogosławienia Go, a także pragnienie uzyskania oświecenia w tajemnicach wiary, osiągnięcia zbawienia i ufności w Boże miłosierdzie. Dążył również do zadośćuczynienia za grzechy oraz do ulgi duszom cierpiącym w czyśćcu, prosząc o łaskę nawrócenia dla grzeszników. Ta modlitwa wyraża jego intencję, aby każda czynność była wypełniona z intencjami podobnymi do tych, które mieli Jezus, Maryja i wszyscy święci.
Ważne są też modlitwy wieczorne, które o. Wenanty ułożył i które są do dzisiaj odmawiane w klasztorach franciszkańskich. Zawierają prośbę o błogosławieństwo od Serca Jezusowego, wyrażają wdzięczność za otrzymane łaski oraz żal za błędy i niewierności. O. Wenanty wyrażał w nich nadzieję na przebaczenie i nagrodę za krzywdy wyrządzone chwale Bożej. Wyrażał też swoją wiarę, nadzieję i miłość, będąc całkowicie oddanym Bogu, pragnąc zasnąć i obudzić się przejęty Jego miłością. W modlitwach tych pojawia się również ufność w Maryję, wyrażona w przekonaniu, że nigdy nie opuszcza tych, którzy do Niej się uciekają. Prośba o oczyszczenie serca, ciała i duszy przez Maryję, a także modlitwa do Anioła Stróża, są wyrazem jego głębokiej duchowości i zaufania do opieki niebieskiej. Ukazują one głęboką relację z Bogiem i Maryją oraz pragnienie ciągłego dążenia do świętości i służby bliźnim.